Pelophylax kurtmuelleri
Amphibia → Anura → Ranidae → Pelophylax → Pelophylax kurtmuelleri
Rana fuèsta
De Balkan Groene Kikker ( Pelophylax kurtmuelleri ) valt op door zijn grote formaat, waarmee hij tot de grootste groene kikkers van Europa behoort, en door zijn levendige kleur die varieert van helder groen tot olijfbruin, altijd met onregelmatige donkere vlekken op de rug.
Het seksuele dimorfisme is duidelijk: mannetjes bereiken een lengte van 8–10 cm, terwijl vrouwtjes iets groter zijn, tot 12 cm.
Tijdens de voortplantingsperiode vertonen mannetjes donkere bruidskussentjes op de duimen en opvallende grijs-zwartachtige kwaakblazen; vrouwtjes onderscheiden zich door hun grotere formaat en lichtere kleur van de zachte delen.
De stevige voorpoten van de mannetjes vergemakkelijken de paring tijdens het voortplantingsseizoen.
Pas uitgekomen kikkervisjes meten ongeveer 8–9 mm, met bruingroene tinten en gouden glans, en voltooien hun metamorfose na ongeveer drie maanden.
Pelophylax kurtmuelleri , oorspronkelijk uit de Balkan, is per ongeluk geïntroduceerd in kust- en laaglandgebieden van West-Ligurië, waar hij nu voorkomt in plaatselijke populaties, meestal onder de 300 m hoogte.
De verspreiding in deze regio's lijkt sterk samen te hangen met door de mens aangepaste omgevingen, zoals irrigatiekanalen en verstedelijkte gebieden, waar de soort geschikte omstandigheden voor kolonisatie heeft gevonden.
In West-Ligurië wordt de aanwezigheid van deze kikker gemonitord vanwege het invasieve potentieel en het risico voor de inheemse fauna.
Hij geeft de voorkeur aan waterrijke omgevingen met veel vegetatie, zowel natuurlijk als kunstmatig: irrigatiekanalen, tijdelijke of permanente poelen, reservoirs en kustmoerassen zijn de favoriete plekken.
De meest robuuste populaties worden aangetroffen in gebieden waar ondergedoken en oevervegetatie beschutting, voedsel en geschikte voortplantingsplaatsen biedt.
De soort toont een grote aanpassingsvermogen en kan zelfs tijdelijke waterlichamen koloniseren, mits er voldoende plantengroei aanwezig is.
De Balkan Groene Kikker vertoont vooral dag- en schemeractiviteit; de actieve periode begint in het voorjaar, terwijl de winterrust—vrij kort in kustgebieden (december–februari)—wordt doorgebracht op modderige bodems of verscholen tussen waterplanten.
De voortplanting vindt plaats van april tot juli: mannetjes zijn gemakkelijk te lokaliseren dankzij hun krachtige roep, veel luider dan die van andere inheemse groene kikkers.
Vrouwtjes leggen tussen de 2.000 en 6.000 eieren in grote, geleiachtige klompen die aan waterplanten worden gehecht; de larvale ontwikkeling duurt ongeveer drie maanden tot de metamorfose is voltooid.
Deze opportunistische soort voedt zich als volwassen kikker met grote insecten, kleine gewervelden, andere amfibieën, kleine vissen en kreeftachtigen.
Kikkervisjes daarentegen eten vooral algen, plantaardig detritus en kleine waterinvertebraten.
De grote variatie in het dieet weerspiegelt het sterke aanpassingsvermogen van de soort aan verschillende leefomgevingen.
In Ligurië wordt Pelophylax kurtmuelleri beschouwd als een potentiële bedreiging voor het ecologisch evenwicht van waterlichamen, vooral door concurrentie en/of mogelijke hybridisatie met inheemse groene kikkersoorten ( Pelophylax kl. esculentus en Pelophylax lessonae ).
Habitatverandering, watervervuiling, het gebruik van pesticiden en predatie door uitheemse soorten vormen extra risicofactoren, niet alleen voor de geïntroduceerde soort maar ook voor de inheemse populaties.
Deze kikker valt niet alleen op door zijn formaat, maar ook door zijn over het algemeen meer competitieve en agressieve gedrag ten opzichte van inheemse soorten van hetzelfde geslacht.
Zijn aanwezigheid in Ligurië wordt voortdurend gevolgd om de impact op lokale amfibieënpopulaties te beoordelen en verdere verspreiding te voorkomen.
Beheerstrategieën zijn gericht op het beperken van de verspreiding van deze soort en het vergroten van het bewustzijn over het belang van het behoud van inheemse soorten en aquatische ecosystemen.
