Hyla meridionalis
Amphibia → Anura → Hylidae → Hyla → Hyla meridionalis
Granögia zeneize
De Mediterrane Boomkikker ( Hyla meridionalis ) is een kleine anurische amfibie, gemakkelijk te herkennen aan zijn elegante, egaal heldergroene kleur, variërend van lichtgroen tot smaragdgroene tinten.
Een van de belangrijkste onderscheidende kenmerken ten opzichte van de Italiaanse Boomkikker ( Hyla intermedia ) is het ontbreken van een uitgesproken donkere zijstreep op de flanken.
Volwassen dieren hebben een slank lichaam, lange ledematen en vingers met hechtschijfjes die het klimmen in de vegetatie vergemakkelijken.
Mannetjes bereiken doorgaans een lengte van 3–3,5 cm, terwijl vrouwtjes iets groter zijn, tot 4 cm.
Tijdens het voortplantingsseizoen is het seksuele dimorfisme duidelijk zichtbaar door de grote, donkere keelzak van de mannetjes en de aanwezigheid van bruidskussentjes op hun duimen, terwijl vrouwtjes herkenbaar zijn aan hun iets grotere formaat en het ontbreken van een opvallende keelzak.
De kikkervisjes zijn bij het uitkomen bruingroen van kleur, ongeveer 5–6 mm lang, en ontwikkelen in de loop van de tijd een slanke vorm die is aangepast aan het waterleven.
In West-Ligurië komt de Mediterrane Boomkikker ( Hyla meridionalis ) vooral voor in de kust- en heuvelzones, van zeeniveau tot ongeveer 700 m hoogte.
De verspreiding is vaak gefragmenteerd en lokaal beperkt tot de mildste gebieden van de Riviera di Ponente, waar kleine populaties standhouden in bepaalde kustdalen.
De uitbreiding en dichtheid van de populaties hangen af van de beschikbaarheid van geschikte leefgebieden, die tegenwoordig ernstig worden bedreigd door voortdurende verstedelijking en landombouw.
Deze soort geeft de voorkeur aan vochtige omgevingen die worden gekenmerkt door de aanwezigheid van:
De Mediterrane Boomkikker ( Hyla meridionalis ) toont een zekere aanpassingsvermogen en komt ook voor in door mensen beïnvloede gebieden, zolang er waterpartijen en geschikte vegetatie aanwezig zijn.
Voornamelijk schemer- en nachtactief, benut de Mediterrane Boomkikker ( Hyla meridionalis ) de koelere uren van de dag voor zijn activiteiten.
Zijn winterrustperiode is over het algemeen korter dan die van andere lokale amfibieën, geholpen door het milde klimaat van de kustregio's.
Het voortplantingsseizoen loopt van maart tot juni, wanneer de mannetjes melodieuze roepen produceren die zachter zijn dan die van de Italiaanse Boomkikker ( Hyla intermedia ), waarmee ze de vrouwtjes naar de afzetplaatsen lokken.
De voortplanting vindt plaats in stilstaand of langzaam stromend water, rijk aan ondergedoken planten, waar de vrouwtjes tussen de 150 en 800 eitjes leggen in kleine klompjes die aan de planten worden gehecht.
De metamorfose is na ongeveer 2–3 maanden voltooid, afhankelijk van temperatuur en voedselbeschikbaarheid.
Het dieet varieert afhankelijk van het ontwikkelingsstadium:
Deze voedingsgewoonten helpen bij het reguleren van insectenpopulaties in het leefgebied van de kikker.
De belangrijkste bedreigingen voor de Mediterrane Boomkikker ( Hyla meridionalis ) in West-Ligurië zijn:
Versnippering van het leefgebied belemmert de verplaatsing van individuen tussen voortplantingsplaatsen, wat het voortbestaan van geïsoleerde populaties bedreigt.
De Mediterrane Boomkikker ( Hyla meridionalis ) valt op door zijn grotere tolerantie voor deels door mensen beïnvloede omgevingen in vergelijking met andere amfibieën, en maakt zelfs gebruik van reservoirs, bronnen en tijdelijke kunstmatige waterpartijen.
Zijn roep behoort tot de meest melodieuze van de Europese herpetofauna.
Hij past zich efficiënt aan de klimatologische omstandigheden van het mediterrane struikgewas aan en weet zich zelfs voort te planten in wateren met een bescheiden zoutgehalte.
In West-Ligurië wordt de soort voortdurend gemonitord door wetenschappelijke instellingen en natuurverenigingen, die de gezondheid en het risico op achteruitgang volgen en haar erkennen als een belangrijke indicator voor de kwaliteit van kustecosystemen en de aanwezigheid van natuurlijke elementen, zelfs in sterk verstedelijkte gebieden.
Behoud van de soort vereist strikte bescherming van de resterende natte gebieden en traditionele landbouwgronden, die dienen als ecologische corridors tussen populaties.
